اگر کاسه خرچنگی وستفالیایی یا گسترشی زودتر از زمان انتظار دچار شکستگی می شود، دلیل آن می تواند موارد زیر باشد:
- کیفیت پایین کاسه پلی کربنات
- تغییر شکل (دفرمه شدن) کفی استیل
- خرابی یا نازک بودن اورینگ نصب شده زیر پایه ی مهره بلند وسط خرچنگی
- استفاده از دوز بالای سود پرک و یا مایع قلیایی در زمان شستشو
شیر پس از دوشیده شدن و عبور از لاینرها وارد خرچنگی می شود. خرچنگی به عنوان مخزن اولیه جمع آوری شیر عمل می نماید.
یونیت وکیوم و پمپ خلا (که در ابتدای سیستم شیردوشی قرار می گیرد) با مکیدن هوای موجود در لوله ها و ایجاد خلا، شیر را به سمت سیستم خنک کننده و مخازن نگهداری شیر هدایت می نماید.
اکنون شیر خارج شده از کارتیه ها (که در خرچنگی جمع شده است) با مکش خلا وارد
شیلنگ شیردوشی می شود.
شیر پس از عبور از شیلنگ، به سمت خط اصلی شیر (که معمولا یک لوله استیل است) منتقل می شود و به داخل رسیور شیردوشی می ریزد.
چرا خرچنگی ها ظرفیت متفاوتی دارند؟خرچنگی ها در سایز و حجم های مختلفی تولید می شوند. هر چه تولید شیر یک دام بیشتر باشد می بایست از خرچنگی بزرگتری استفاده گردد. اگر حجم خرچنگی از حجم شیر دوشیده شده (در هر بار ضربان
پولساتور) کمتر باشد، فشار هوا ممکن است شیر باقی مانده در خرچنگی را به داخل کارتیه ها پرتاب کند و منجر به
ورم پستان شود.
در هر پالس دوشش یک گاو پرتولید، تقریبا 300 سی سی و یا کمی بیشتر شیر وارد خرچنگی می شود. با این توضیح ساده مشخص است که خرچنگی با ظرفیت کمتر از 300 سی سی، برای گاوهای پرتولید امروزی مناسب نمی باشد و در صورت استفاده منجر به پس زدن شیر به داخل پستان و بروز بیماری های پستانی می گردد. در صورتیکه میانگین رکورد شیر روزانه دام بیش از 25 کیلوگرم باشد، می بایست از خرچنگی 250 سی سی و بیشتر استفاده نمود. این موضوع به بومی یا غیر بومی بودن گاو بستگی ندارد و صرفا میزان تولید دام، تعیین کننده حجم مورد نیاز برای خرچنگی شیردوشی می باشد.